καρδιάς δεν μπορεί να περιγραφεί με τίποτα, ούτε να μπει σε κάποια ζυγαριά. Δεν υπάρχουν λέξεις. Μονομιάς διαγράφεται όλη η κούραση, το άγχος, ο φόβος και την θέση τους παίρνουν η χαρά και η ευτυχία. Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το αποτέλεσμα, προηγήθηκε μια συλλογική εργασία η οποία περιλαμβάνει πολλά άτομα. Τον διευθυντή της κλινικής, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, οι οποίοι παραμένουν στις θέσεις τους, ακόμη και μετά την λήξη του προγραμματισμένου οχτάωρου τους. Ειδικότερα στις περιπτώσεις πτωματικών μεταμοσχεύσεων, όπου απαιτείται η κινητοποίηση όλου του προσωπικού της κλινικής, δίνουν το παρόν 24 ώρες, ακόμη και 48, αν χρειαστεί. Τα χειρουργεία είναι πολύωρα και ιδιαιτέρως απαιτητικά. Πολλοί συνάδελφοι προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους και αυτό καταδεικνύει την αφοσίωση και την αγάπη τους προς το επάγγελμα τους, κυρίως όμως, απέναντι στον ασθενή και τα προβλήματα του. Αυτά είναι τα καλά της υπόθεσης. Ένα από τα μεγαλύτερα «αγκάθια», μεταξύ πολλών άλλων, είναι και ο μισθός που λαμβάνουμε. Το μηνιάτικο μου ανέρχεται στα 987 ευρώ. Το ύψος του είναι απογοητευτικό, ειδικότερα αν αναλογιστούμε την φύση της δουλειάς και την αξίωση μας, όχι παράλογη ελπίζω, να ζούμε αξιοπρεπώς. Επαναλαμβάνω πως δεν αφήνω τις συνθήκες να με επηρεάσουν, αντιστέκομαι ακόμη, γιατί είμαι πολύ παθιασμένη με την δουλειά μου και βλέπω μόνο τα θετικά. Στην κλινική μας θα βρεις μακροχρόνιες νοσηλείες και έτσι αναπόφευκτα, δημιουργούνται ισχυροί δεσμοί με τους ασθενείς μας. Όταν βλέπουμε την κατάσταση τους να βελτιώνεται, να παίρνουν εξιτήριο και αργότερα να επιστρέφουν για έλεγχο, όντας καλά στην υγεία τους, ουσιαστικά νέοι άνθρωποι, το συναίσθημα είναι ανεπανάληπτο. Ανά διαστήματα πάντως σκέφτομαι την φυγή στο εξωτερικό. Έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα υγείας στην χώρα μας, οι γιατροί καταλήγουν να χάνουν την όρεξη και τα κίνητρα τους. Με θυμώνουν οι λόγοι που φτάσαμε έως εδώ, με συνέπεια, νέοι επιστήμονες να εγκαταλείπουν την Ελλάδα ψάχνοντας αλλού την τύχη τους. Δεν τα παρατώ εύκολα όμως και συνεχίζω…» δηλώνει στο bangladeshnews.gr, η Καρακάση Κωνσταντίνα, 27 ετών, ειδικευόμενη γιατρός Γενικής Χειρουργικής στην Κλινική Μεταμοσχεύσεων στο «Ιπποκράτειο» Νοσοκομείο. Απόφοιτη Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Αν συμπαθείτε όσους αναλαμβάνουν ευθύνες μεγαλύτερες από το…μποϊ τους, χωρίς φόβο ή απροθυμία, δεν υπάρχει περίπτωση να αντιπαθήσετε τους δύο νέους αυτούς επιστήμονες οι οποίοι μάχονται στα χαρακώματα της υποστελεχωμένης και υποχρηματοδοτούμενης Δημόσιας Υγείας. Και τι δουλειά κάνουν…Ειδικευόμενοι Χειρουργοί στην νευραλγική Κλινική Μεταμοσχεύσεων του «Ιπποκράτειου» Νοσοκομείου το οποίο μετρά εκατοντάδες επιτυχημένες επεμβάσεις εδώ και δεκαετίες. Του είδους μάλιστα, που απομακρύνει το σκοτάδι ενός επικείμενου θανάτου και επαναφέρει τον ασθενή στο φως της ελπίδας και της ζωής. Αν και λοιδορούν το σύστημα για την πρωτοφανή ικανότητα του να «αφαιρεί» από τους γιατρούς, λόγω των χρόνιων παθογενειών και στρεβλώσεων του, το μεράκι τους για δουλειά, οι ίδιοι δεν έχουν γίνει ακόμη «γρανάζια» που μετρούν τα πάντα βάσει αμοιβών και ωρών εργασίας. Η φλόγα της προσφοράς καίει ακόμη στα μάτια τους. Είναι οι περήφανοι εκπρόσωποι της νέας γενιάς γιατρών. Για αυτούς προέχει ακόμη η ζωή και το ευχαριστώ που θα ακούσουν από τα χείλη του ασθενή, παρά ο «ισχνός» τραπεζικός τους λογαριασμός που μηδενίζεται πριν βγει ο μήνας. Τους πετύχαμε στο νοσοκομείο. Ευγενικοί και ομιλητικοί. Παθιασμένοι. Απογοητευμένοι, αλλά όχι νικημένοι, από την κατάσταση των ελληνικών νοσοκομείων, την έλλειψη προοπτικής και τους χαμηλούς μισθούς. Ακλόνητοι στις επάλξεις. Είναι ακόμη παιδιά. Και ταυτόχρονα, ευτυχώς για εμάς και τους ασθενείς τους,…γιατροί.
ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑΤΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ. ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΟΥΛΕΙΑ…
«H μισθοδοσία μας είναι πενιχρή, αν συγκριθεί με τις απολαβές των συναδέλφων μας, ειδικευόμενων γιατρών, στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος και να περιμένουμε το λειτούργημα του γιατρού να λειτουργεί ανταποδοτικά με οικονομικούς όρους. Yπάρχει βέβαια μια πικρία που απορρέει από την αδυναμία μας να εξασφαλίσουμε ένα ποιοτικό επίπεδο ζωής. Να ικανοποιήσουμε ορισμένες κοινωνικές ανάγκες. Οι συνθήκες εργασίας, όπως αυτές προσδιορίζονται από τις πολλές ώρες χειρουργείων, από τις απλήρωτες υπερωρίες καθώς και από την στέρηση προγραμματισμού λόγω των επειγόντων περιστατικών, δεν είναι και οι καλύτερες. Όλα αυτά εξισορροπούνται όμως με την ικανοποίηση που λαμβάνουμε και το ευχαριστώ που ακούμε από τους ασθενείς μας, ειδικότερα κατά την παρακολούθηση της μετεγχειρητικής τους κατάστασης. Τα καλά λόγια από τους νοσηλευόμενους φτάνουν και περισσεύουν. Αρκετά συγκινητικά, άλλα αστεία, αλλά σε κάθε περίπτωση παντελώς αληθινά. Οι σχέσεις μας μαζί τους αποτελούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Περνάμε πολλές ώρες στην κλινική και δεν αποτελεί υπερβολή να πούμε πως αναπτύσσονται στενοί δεσμοί. Συγκριτικά με άλλες ειδικότητες, καλώς ή κακώς, δεν μπορούμε να αποφύγουμε την συναισθηματική φόρτιση που προκύπτει. Η αναγνώριση του έργου μας υπερνικά όλες τις δυσκολίες και σε τελική ανάλυση είναι αυτό που αποζητούμε, ειδικότερα για όσους εργάζονται σκληρά και υπεύθυνα. Μιλάω για δυσκολίες γιατί δυστυχώς είναι πολλές: Έλλειψη υλικοτεχνικών υποδομών, αδιαφορία για τις ατέλειωτες ώρες εργασίας, οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν σε ιατρικά λάθη, η καθυστερημένη πληρωμή των υπερωριών που μας καθιστούν ασυνεπείς στις υποχρεώσεις μας. Και στο δικό μου μυαλό «τριγυρνά» η σκέψη να φύγω στο εξωτερικό. Με «κρατούν» η υπομονή και η αισιοδοξία. Το μπράβο του διευθυντή, το ευχαριστώ του ασθενή και το χαμόγελο των συναδέλφων. Με χαροποιεί πάντως που μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω την πρακτική μου στην Κλινική Μεταμοσχεύσεων. Eίναι μια ξεχωριστή εμπειρία» τονίζει στο bangladeshnews.gr, ο Στέφανος Παπαδόπουλος, ειδικευόμενος γιατρός, 29 ετών, στην Κλινική Μεταμοσχεύσεων στο «Ιπποκράτειο» Νοσοκομείο. Απόφοιτος Ιατρικής Σχολής Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
MEΡΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ…ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ
«H κλινική μας διενεργεί περίπου το 60% των μεταμοσχεύσων πανελλαδικά. Μεταμοσχεύσεις ήπατος, αλλά και νεφρού σε ενήλικες και παιδιά. Είμαστε το μόνο νοσοκομειακό ίδρυμα που πραγματοποιεί και τους δύο «τύπους» μεταμοσχεύσεων. Τα υπόλοιπα 4 κέντρα κάνουν μεταμοσχεύσεις νεφρού μόνο σε ενήλικες. Το Υπουργείο Υγείας δεν επιδεικνύει ιδιαίτερη κατανόηση για τις ελλείψεις που αντιμετωπίζουμε σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Προσπαθούμε να τους πείσουμε για περισσότερη βοήθεια, καθώς ο όγκος περιστατικών που διαχειριζόμαστε είναι δυσανάλογα μεγαλύτερος από τα άλλα νοσοκομεία. Στην Αθήνα, τρία ιδρύματα που ξεκίνησαν μεταμοσχεύσεις…σταμάτησαν. Το «Λαϊκό», ο «Ευαγγελισμός» και το «Αρεταίειο». Κάθε φορά που χτυπάμε την πόρτα του υπουργείου η στερεότυπη απάντηση που λαμβάνουμε είναι πως θα δημιουργηθεί κέντρο στην Αθήνα που θα μας «αποσυμφορήσει», αλλά μέχρι στιγμής τίποτα. Να σας δώσω μερικά στοιχεία: Δεν υπάρχει μόνο η σωτηρία των ασθενών αλλά και του ΕΣΥ. Μια μεταμόσχευση στο εξωτερικό κοστίζει από 100.000 έως 300.000 ευρώ, ενώ σε νοσοκομείο της Ελλάδας…30.000 ευρώ. Αν κάποιος ασθενής πάει στην Αμερική το κόστος εκτινάσσεται στις 600.000 ευρώ! Επί χρόνια τους λέμε κάτι απλό: Δώστε μας τα χρήματα για δύο μεταμοσχεύσεις του εξωτερικού και εμείς θα υλοποιήσουμε 100 μεταμοσχεύσεις ήπατος στην χώρα μας. Η απάντηση που μας δίνουν είναι πως το ένα είναι θέμα Υπουργείου Υγείας και το άλλο…Εργασίας & Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Άλλο φλέγον θέμα: Οι ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια ζουν σε ποσοστό 50% σε 5 χρόνια ενώ οι μεταμοσχευμένοι ζουν σε ποσοστό 95% σε 5 χρόνια! Οι αιμοκαθαρόμενοι κοστίζουν το 43% των πόρων του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Θα προέκυπτε εκπληκτική εξοικονόμηση χρημάτων και ποιότητας ζωής αν προχωρούσαν σε μεταμόσχευση» υποστηρίζει ο Ιωάννης Φούζας, Αναπληρωτής Καθηγητής Ιατρικής του ΑΠΘ και γιατρός στην Κλινική Μεταμοσχεύσεων του Ιπποκρατείου.
ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΧΑΜΗΛΩΝ ΑΜΟΙΒΩΝ…
«Δεν γίνεται κάποια σοβαρή προσπάθεια οργάνωσης του συστήματος ανεύρεσης δοτών μοσχευμάτων και ενίσχυσης των μεταμοσχευτικών κέντρων. Είμαστε οι τελευταίοι στην Ευρώπη σε αναλογία δοτών ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Χώρες που μέχρι πρόσφατα δεν είχαν μεταμοσχεύσεις, όπως η Κροατία και η Σλοβενία, μας ξεπέρασαν μέσα σε μια πενταετία. Στην Ελλάδα δυστυχώς, στις θέσεις των υπεύθυνων για τις μεταμοσχεύσεις, διορίζονται άσχετοι άνθρωποι. Συνήθως κομματικοί φίλοι. Το μόνιμο πρόβλημα της Ελλάδας. Όσον αφορά τις μισθολογικές μας απολαβές, πληρωνόμαστε όπως ο κάθε εργαζόμενος του ΕΣΥ χωρίς καμία ιδιαίτερη αναγνώριση του φορτίου και του έργου μας. Ο αντίστοιχος μισθός του συναδέλφου μου στην Γερμανία είναι 8πλάσιος και στην Αμερική 20πλάσιος. Για ποιο λόγο ένας επιστήμονας που έφυγε στο εξωτερικό να επιστρέψει πίσω;»συμπληρώνει ο κ. Φούζας.
Δημοσίευση σχολίου
To nefropatheis.gr θεωρεί δικαίωμα του κάθε αναγνώστη να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Ωστόσο, τονίζουμε ρητά ότι δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν τον εκάστοτε χρήστη και μόνο αυτόν.
Παρακαλούμε πολύ να είστε ευπρεπείς στις εκφράσεις σας.
Τα σχόλια με ύβρεις θα διαγράφονται.