- Ούφ και μόνο που τα τακτοποιούσα στο μυαλό μου κουράστηκα...
Λοιπόν, θα ρουφήξω ένα τσιγαράκι πρώτα, θα κουτσομπολέψω στο facebook για 5 λεπτά και νομίζω ότι θα ριχτώ στη μάχη...
Φτιάχνω το καφεδάκι μου, αράζω στο μαγευτικό μου χώρο, ανάβω το τσιγαράκι μου και μπαίνω στο facebook... Μια ανάρτηση που αρχίζει με πολύ ψαγμένο τρόπο, με κάνει να θέλω να την διαβάσω όλη... Ηταν μια πολύ όμορφη ανάρτηση για το νόημα της ζωής απο την κ. Viky Mouka... Φυσικά τέτοιες αναρτήσεις δεν με αφήνουν αδιάφορη... Ήθελα να μάθω περισσότερα...
Αξίζει να διαβάσετε την ιστορία ζωής της, μια ιστορία που κανέναν δεν αφήνει ασυγκίνητο..
Μια αληθινή ιστορία της Vikys Mouka την οποια δημοσιοποιεί η Ιωάννα Ροζάκη
Στην τρυφερή και ευαίσθητη ηλικία των 15 χρόνων, έβλεπα ότι στην οικογένεια μου κάτι δεν πήγαινε καλά... Μια ανησυχία, μια θλίψη στα μάτια της μητέρας μου, ένας φόβος να κυριεύει το σπιτικό μας. Χωρίς δισταγμό, σαν είδα ότι όλη αυτή η στεναχώρια μεγάλωνε, ρώτησα τη μητέρα μου, τι ήταν αυτό που είχε μετατρέψει τους τοίχους του σπιτιού μας από πολύχρωμους σε μάυρους...
Η απάντηση έφερε βαθύτερη θλίψη στα εφηβικά μου μάτια, όχι επείδη κατάλαβα πολλά άλλα επείδη η θλίψη είχε συνεπάρει όλη την οικογενεία μου... Ο μεγάλος μου αδερφός, το γέλιο μου, το στηριγμά μου στα δύσκολα, δεν ήταν καθόλου καλά... " Χάλασαν" τα νεφρά του και θα έμπαινε σε μηχάνημα αιμοκάθαρσης. Η αλήθεια είναι, ότι νόμιζα πως θα κάνει μια μικρή θεραπεία και ότι όλα θα γίνοντουσαν φυσιολογικά και πάλι...
Αλλά δεν ήταν έτσι τα πράγματα, έβλεπα τον αδερφό μου κάθε φορά με επιδέσμους στα χεριά... Καταβεβλημένο... Κουρασμένο... Στεναχωρημένο... Και το μαρτύριο του δεν τέλειωνε ποτέ...
Ώσπου πήγε για μεταμόσχευση στο εξωτερικό και δεν τον ξαναείδα από τότε... Πέθανε στο χειρουργικό τραπέζι... Και ήταν μόλις 19 χρόνων. Και πίσω έμεινα έγω.. Μόνο με αναμνήσεις... Όμορφες, γλυκές αναμνήσεις...
Τα χρόνια πέρασαν, όπως ήταν φυσικό συνέχισα τη ζωή μου, μεγάλωσα, παντρεύτηκα και έμεινα έγκυος. Στην πορεία της εγκυμοσύνης μου, οι γιατροί μου είπαν πως έχω και εγώ πρόβλημα με τα νεφρά, και πως έπρεπε να είμαστε έτοιμοι για όλα... Χίλιες σκήνες έκαναν φλασμπάκ στο μυαλό μου... Ευτυχώς όμως, όλα πήγαν καλά για το μικρό μου υγιέστατο κοριτσάκι. Και ενώ πίστευα 'οτι ο κίνδυνος ξεπεράστηκε δεν άργησε να φάνει ο δικός μου Γολγοθάς...
Εφτά χρόνια με δίαιτα, φάρμακα, αγωνία. Στα 30 μου ξύπνησα ένα πρωί με δύσπνοια, αδυναμία, κόπωση, πρήξιμο. Έφτασα στο νοσοκομείο...
- Άσχημα τα νέα, είπε ο γιατρός. Φτάσαμε στο τέλος. Έπρεπε να μπω στο μηχάνημα, έπρεπε για να ζήσω, να κάνω αιμοκάθαρση, έπρεπε να αντιμέτωπίσω τον εφηβικό μου φόβο...
Η κόρη μου μόλις 6 χρονών. Τα αισθήματα μου ανάμεικτα. Έκλαιγα, γελούσα, ήθελα να φύγω μακριά, να εξαφανιστώ από προσώπου γής... Είχα χάσει τον αδελφό μου... Τη μητέρα μου αργότερα από την ίδια ασθένεια... Και το πιο τραγικό ήταν, ότι δεν διαπιστώθηκε κληρονομικότητα. Ο καθένας μας, είχε και διαφορετικό λόγο ασθένειας. Εγώ είχα πολυκυστικούς νεφρούς...
Δεν ήθελα να μπω στο μηχάνημα... Ήθελα να δώσω, τέλος στη ζωή μου. Μα σαν κοιτούσα τα ματάκια της κόρης μου, μια δύναμη με κυρίευε, μια θέληση για ζωή, ένα συναίσθημα διαφορετικό... Δεν θα καταθέσω τα όπλα... Έπρεπε να παλέψω, έπρεπε να τη δώ να μεγαλώνει, να την δώ να κυριεύει όλο το κόσμο, να είμαι εκεί και να της δίνω το χέρι μου να κρατηθεί, να είμαι εκεί και να της σκουπίζω τα δάκρυα σαν στεναχωρηθεί, να γελάσω με την ψυχή μου σαν γελάσει και αυτή...
Έβλεπα την αγάπη και την αγωνία στα μάτια του άντρα μου , έπρεπε να παλέψω και για εκείνον, έλεγα και ξανάλεγα... Έτσι μπήκα στο μηχάνημα, ευτυχώς για λίγο καιρό... Σε εκείνες τις ώρες που το αίμα μου, έβγαινε και ξανάμπαινε καθαρισμένο μέσα μου, σκεφτόμουν ξανά και ξανά πως τις φορές που εγώ και οι υπόλοιποι λέγαμε στον αδερφό μου πως καταλαβαίνουμε τι περνάς, ήταν μεγάλο ψέμα, μια ψευδαίσθηση... Κανείς, παρά μόνο αυτός που έχει το πρόβλημα, αυτός και μόνο, ξέρει πραγματικά τι περνάει. Οι υπόλοιποι, δεν λέω ότι δεν συμπονάνε, δεν αγωνιούν, αλλά δεν μπορούν να σε νιώσουν... Όχι είναι αδύνατο..
Ο πατέρας μου, με τον οποίο δεν ειχα καθόλου καλές σχέσεις, που συνέχεια ήταν απών από τη ζωή μου, εμφανίστηκε μια μέρα και μου ανακοίνωσε ότι θα μου έδινε το νεφρό του... Κάτι που είχε αρνηθεί να κάνει για τον αδερφό μου. Φυσικά, δεν τον πίστεψα. Έλεγα δεν μπορεί, θα το μετανιώσει. Αλλά προς έκπληξή μου, εμφανίστηκε για τις απαραίτητες εξετάσεις και τα χαρμοσύνα νέα δεν άργησαν να φανούν... Ο νεφρός του συμβατός πάνω από 90 τις εκατό. Αλλά, ως και τη μέρα που μπήκαμε στο χειρουργείο μαζί, ακόμα και τότε, είχα τις αμφιβολίες μου.
Ήταν το μοναδικό καλό που είχε κάνει στη ζωή του, ίσως και το σημαντικότερο. Αρχισα παλι να ελπίζω, να σκέφτομαι πως θα γίνω πάλι όπως πρίν, ότι θα χαρώ τη ζωή, πως μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία... Και όντως μετά από έξι μήνες, έγινε η μεταμόσχευση. Όλα πήγαν καλά. Ο νεφρός λειτούργησε αμέσως. Οι γιατροί αισιόδοξοι, θετικοί. Ο άντρας μου, άγρυπνος φρουρός δίπλα μου, πέταξε από τη χαρά του, ως και τα μάτια του γελούσαν. Όλα καλά με το νεφρό, αλλά κάνεις δεν μας εξήγησε πως όλα, δεν θα ναι τόσο εύκολα μετά, πως η ζωή μου, δεν θα είναι όπως πρώτα...
Βεβαία τίποτα δεν συγκρίνεται με το περιβόητο μηχάνημα... Δεν θα ήθελα με τίποτα να γυρίσω πάλι εκεί... Και ας έπειθα τον εαυτό μου, με συζητήσεις του μυαλού μου, ότι μέσα από το μηχάνημα, υπάρχει ζωή... Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν αυτή την ευκαιρία να βρίσκονται στη ζωή , έστω και έτσι.
Την πρώτη εβδομάδα όλα πήγαιναν καλά, βέβαια γεμάτη καλώδια, αλλά σε λίγες μέρες θα πήγαινα σπίτι μου, περίμενα πως και πώς να αντικρύσω αυτά τα δυό όμορφα ματάκια που με περίμεναν εκεί... Όταν όμως κοιτάχτηκα στον καθρέφτη έπαθα σοκ, έβλεπα μια άλλη γυναίκα, όχι έμενα.
Μια γυναίκα άγνωστη πρησμένη, με τριχωτό πρόσωπο,παραμορφωμένη...
Με πήραν τα κλάματα, κλείστηκα στο σπίτι για αρκετό καιρό, διώχνοντας όλους από γύρω μου, δεν ήθελα να βλέπω κανέναν, βασικά να μην με βλέπουν. Μετά από πολύ καιρό αποδέχτηκα τον εαυτό μου, αυτό έγινε μετά από πολύ κουβέντα με τον εαυτό μου, την αγάπη των δικών μου, που ήταν πάντα εκεί. Έτσι άρχισαν να ανατρέπονται τα συναισθήματα... Έβλεπα πιο αισιόδοξα την ζωή. Άρχισα να βγαίνω, να ταξιδεύω, να ρουφάω την κάθε στιγμή... Να μην με νοιάζει τι λένε οι γύρω μου, να μην στεναχωριέμαι με το ρατσισμό που βίωνα λόγω πρηξίματος και πολλών κιλών..
Αλλά τα προβλήματα εμφανίζονταν ένα - ένα, μου δυσκόλευαν την καθημερινότητα μου. Έβαλα πολλά κιλά λογο της κατάστασης και της κορτιζόνης, τα αγγεία μου άρχισαν να έχουν πρόβλημα, τα μάτια μου, το δέρμα μου έγινε σαν τσιγαρόχαρτο, σκιζόταν με το παραμικρό, δεν μπορούσα να βγω έξω με την πολύ ζεστή, το χειμώνα λόγω έλλειψης αντισωμάτων έμενα σπίτι, ώστε να αποφύγω τις ιώσεις... Πάθαινα ουρολοιμώξεις συνεχεία και κατέληγα στο νοσοκομείο με σηπτικό σοκ, μην ξέροντας αν θα βγω ζωντανή η αν θα χάσω το νεφρό μου, τα κόκκαλα μου έγιναν έθραυστα …… η ζωή μου είχε μετατραπεί μόνο σε προσοχή και νοσοκομεία. Σαν να ζούσα σε μια γυάλα…
Αλλά δεν το έβαλα κάτω, είπα εγώ θα νικήσω, θα ζήσω τη ζωή που θέλω εγώ, και τα κατάφερα... Τα προβλήματα συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό πια. Έμαθα να αντιμετωπίζω μονή τα περισσότερα, να μην δίνω σημασία σε ασήμαντα...
ΖΩ τη ζωή, με όλες τις χάρες και τις λύπες της. Πιστεύω πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται, και όλες οι άσχημες καταστάσεις μας κάνουν πιο δυνατούς. Ο θεός λένε ότι δίνει στον καθένα από εμάς, ότι μπορεί να αντέξει, έτσι είναι… Όπως και να έχει μας δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή, που σε άλλους δεν δίνεται, πρέπει να πάρουμε τα θετικά από αυτή την εμπειρία, να μάθουμε από τα αρνητικά, να παλέψουμε, να μην το βάλουμε κάτω και στο τέλος θα τα καταφέρουμε, θα βγούμε νικητές .. Αλλά και αν δεν τα καταφέρουμε. Υπάρχει τρόπος να συνεχίσουμε να ζούμε. ΤΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ μας βοηθάει σε αυτό, δεν είναι κάτι αρεστό, κάτι εύκολο, αλλά δίνει ζωή..
Μετά από αυτή την εμπειρία, μέσα σε αυτά τα 17 χρόνια, έμαθα ένα πράγμα, η ζωή είναι γλυκιά, δεν πρέπει να μιζεριάζουμε, να μην δίνουμε σημασία σε πράγματα ανούσια, ασήμαντα που μας δυσκολεύουν τη ζωή. Αλλά να σκεφτόμαστε θετικά, να παίρνουμε κάθετι άσχημο και να το μετατρέπουμε σε όμορφο, αισιόδοξο, να το προσπερνάμε και να πηγαίνουμε παρακάτω.. Να κρατάμε ανθρώπους γύρω μας, που μας αγαπάνε πραγματικά, ανθρώπους αισιόδοξους, που μας δίνουν ζωή, όχι ανθρώπους που μας ρίχνουν ψυχολογικά, που μας μειώνουν, που ξέρουν μόνο να πέρνουν… Δεχτείτε απλόχερα ότι σας προσφέρει η ζωή, και απλά απολαύστε το … ΟΣΟ ΖΩ ΕΛΠΙΖΩ!
Δημοσίευση σχολίου
To nefropatheis.gr θεωρεί δικαίωμα του κάθε αναγνώστη να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Ωστόσο, τονίζουμε ρητά ότι δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν τον εκάστοτε χρήστη και μόνο αυτόν.
Παρακαλούμε πολύ να είστε ευπρεπείς στις εκφράσεις σας.
Τα σχόλια με ύβρεις θα διαγράφονται.