Γράφει η Μαντώ Γαροφαλλίδου-Παπούλκα
Η αρνητική κριτική είναι πολύ εύκολη για όλους μας. Τα πάντα γύρω μας λειτουργούν στραβά. Τα «πυρά» πολύ εύκολα εκτοξεύονται γραπτώς ή προφορικώς. Είναι άραγε τόσο δύσκολο ΝΑ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ…
Η ζωή με τις χαρές και τι λύπες της είναι τόσο δεδομένη για όλους μας.. Ξυπνάμε το πρωί πότε με διάθεση για να κάνουμε πράγματα, πότε ορεξάτοι και γεμάτοι ενέργεια και πότε μέσα στη γκρίνια, τη βαρεμάρα, αλλά και τα προβλήματα που φέρνει η καθημερινότητα.
Για κάποιους όμως συνανθρώπους μας τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά…Για να συνεχίσουν να χαίρονται το δώρο της ζωής θα πρέπει να συνδέονται τρείς φορές την εβδομάδα σ ένα μηχάνημα τέσσερις ώρες την κάθε φορά για να παίρνουν το πολυπόθητο εισιτήριο για τη συνέχεια σ αυτό που εμείς θεωρούμε τόσο δεδομένο , την ίδια τη ζωή…
Σας τρόμαξα;
Μπορείτε να μπείτε έστω και για ένα λεπτό στη θέση τους;
Μπορείτε να νιώσετε τον φόβο, την ανασφάλεια, την αγωνία, την απελπισία, μπορείτε να φανταστείτε τους εαυτούς σας εξαρτημένους από ένα μηχάνημα;;;
Όχι, όπως δεν μπορούσα κι εγώ, μέχρι την ημέρα που ένας απ αυτούς του ανθρώπους ήταν και η μητέρα μου…
Αιμοκάθαρση… ένας Γολγοθάς για τον ασθενή, αλλά και για όλη την οικογένεια… Ένας καθημερινός αγώνας για παράταση ζωής… Μέχρι πότε;;; Κανείς δεν ξέρει…. Κι αυτή η ζωή περνάει και εξαρτάται από ένα μηχάνημα που αντικαθιστά τη λειτουργία των νεφρών. Σε μια μονάδα Τεχνητού Νεφρού που γίνεται το δεύτερο σπίτι για όλους όσους ανεβαίνουν το δρόμο του δικού τους Γολγοθά, μαζί με τις οικογένειές τους.
Στo Νοσοκομείο μας, ναι σ αυτό το νοσοκομείο που κάθε φορά πολύ εύκολα ξεστομίζουμε τα παράπονα και την δυσαρέσκεια μας για τους δικούς του λόγους ο καθένας, είμαστε τυχεροί γιατί υπάρχει Μονάδα Τεχνητού Νεφρού κι έτσι οι ασθενείς δεν αναγκάζονται να μετακομίζουν όπως γινόταν παλιότερα για να μπορέσουν να ζήσουν.
Μια μονάδα ΠΑΡΑΤΑΣΗΣ ΖΩΗΣ μ ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ανθρώπους με ευαισθησία και αγάπη την οποία εκδηλώνουν με κάθε τρόπο στους ασθενείς, παρέχοντάς τους την απαραίτητη φροντίδα αλλά και ψυχολογική στήριξη.
Η συνεχής ιατρική παρακολούθηση, η απεριόριστη φροντίδα και η ενημέρωση για την πορεία τη υγείας των αιμοκαθαιρόμενων ασθενών, γίνονται βάλσαμο στην αγωνία αυτών των ανθρώπων που ζητούν μια ανάσα στο ανέβασμα του Γολγοθά, που ζητούν τουλάχιστον να αισθάνονται ασφαλείς σ αυτόν τον αγώνα για την παράταση της ζωής τους, γίνονται παρηγοριά για τις οικογένειές τους που θέλοντας και μη πορεύονται μαζί με τον δικό τους άνθρωπο σ αυτόν τον δύσκολο δρόμο διατήρησης της ζωής.
Έτσι ξαφνικά πριν δεκαοκτώ χρόνια πιασμένες χέρι με χέρι με την μητέρα μου γνωρίσαμε έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο που τίποτα δεν ήταν δεδομένο, έναν κόσμο που απαιτούσε αγάπη και φροντίδα. Ούτε μια μέρα δεν τα στερηθήκαμε!!!
Τα τελευταία έξι χρόνια η Μονάδα Τεχνητού Νεφρού έγινε το δεύτερο σπίτι μας ένα σπίτι που μας παρείχε ασφάλεια, ζεστασιά και περίσσια φροντίδα! Δεν έχω καμία διάθεση να κολακέψω κανέναν. Θεωρώ υποχρέωση μου να καταγράψω την προσωπική μου εμπειρία μέσα από την πολύχρονη ασθένεια της μητέρας μου..
Σαν άνθρωπος, σαν συγγενής νεφροπαθούς, αλλά και σαν Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Μύρινας οφείλω ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό της Μονάδας Τεχνητού Νεφρού του Νοσοκομείου Λήμνου για την φροντίδα που παρείχαν στη μητέρα μου μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής της αλλά και σε όλους τους ασθενείς και τις οικογένειές τους.
Έτσι απλά ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ……
Δημοσίευση σχολίου
To nefropatheis.gr θεωρεί δικαίωμα του κάθε αναγνώστη να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Ωστόσο, τονίζουμε ρητά ότι δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν τον εκάστοτε χρήστη και μόνο αυτόν.
Παρακαλούμε πολύ να είστε ευπρεπείς στις εκφράσεις σας.
Τα σχόλια με ύβρεις θα διαγράφονται.