Ο διευθυντής της κλινικής μεταμοσχεύσεων του Ευαγγελισμού Βασίλης Βουγάς, ανοίγει την καρδιά του και μας μιλάει για το έργο της κλινικής που διευθύνει

«Η ενημέρωση του κόσμου δεν είναι τόσο καλή όσο θα έπρεπε και δεν είναι τόσο αναλυτική από ανθρώπους που γνωρίζουν το θέμα, ώστε να καταλάβουν και οι πολίτες ότι η δωρεά οργάνων δεν σημαίνει απώλεια της ζωής, όταν είναι εγκεφαλικά νεκρός, αλλά προσφορά κάποιου προς κάποιον άλλον ενός οργάνου ή πολλών οργάνων τα οποία

πια δεν τα χρειάζεται. Δεν υπάρχει περίπτωση ο εγκεφαλικά νεκρός να ζήσει.» δηλώνει ο κ.Κωνσταντίνος Μαυροματίδης, διευθυντής της Νεφρολογικής Μονάδας του Σισμανόγλειου Νοσοκομείου Κομοτηνής για το θέμα της δωρεάς οργάνων και των μεταμοσχεύσεων στη χώρα μας.

Σύμφωνα με τον κ. Μαυροματίδη η πράξη δείχνει πώς δεν είναι τόσο έτοιμοι να δώσουν όργανα πάρα πολλές Μονάδες που λειτουργούν στη χώρα μας. «Τα μοσχεύματα έρχονται από Μονάδες κι όχι από αυτούς που πεθαίνουν στο δρόμο. Αυτές οι Μονάδες είναι έτοιμες να ενημερώσουν συγγενείς; Έχουν τη δυνατότητα να τους δείξουν ότι από εδώ και πέρα μόνο προσφορά τέτοιου είδους μπορεί να γίνει κι όχι αναμονή ζωής; Αν δεν το κάνουν, αυτό απλά μεταμοσχεύσεις δεν γίνονται.» δηλώνει χαρακτηριστικά.

Ο Νόμος, σύμφωνα με τον κ. Μαυροματίδηαποτελεί Τροχοπέδη, καθώς μετά την τροποποίηση του 2012 γι’ αυτόν που είναι δότης θα πρέπει να συναινέσουν και οι συγγενείς, οι οποίοι δεν συναινούν πάντα.«Μακραίνει η λίστα και πεθαίνουν άνθρωποι οι οποίοι δεν φτάνουν ποτέ στην κορυφή της λίστας για να πάρουν μόσχευμα. Για παράδειγμα η αιμοκάθαρση έχει μια θνητότητα της τάξεως του 20%, αυτό σημαίνει ότι στους εκατό οι είκοσι πεθαίνουν. Δεν είναι κρίμα να φεύγουν άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να μεταμοσχευθούν και να είναι η ζωή τους αλλιώτικη;» αναρωτιέται μην κρύβοντας τον προβληματισμό του. Σύμφωνα με τον κ.Μαυροματίδη «ζωντανές» μεταμοσχεύσεις γίνονται, γύρω στις εκατό το χρόνο, συνήθως οι γονείς στα παιδιά τους, ή ο αδερφός στον αδερφό του.

«Το κυρίαρχο πέρα από την ταλαιπωρία των ανθρώπων είναι και το κόστος. Αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να δαπανηθούν σε άλλους τομείς της υγείας. Για παράδειγμα το καθαρό κόστος της αιμοκάθαρσης και της περιτοναϊκής είναι 110 εκατομμύρια το χρόνο για την πρώτη και 21 εκ. το χρόνο για τη δεύτερη, χώρια οι μετακινήσεις, τα επιδόματα, τα φάρμακα. Ενώ το κόστος της μεταμόσχευσης μπορεί να είναι μόνο 1000 ευρώ το μήνα ή και λιγότερο.» σημειώνει ο έμπειρος γιατρός.

Παλαιότερα υπήρχαν και περιπτώσεις ασθενών οι οποίοι ταξίδευαν σε Ινδία, Γαλλία και σε άλλες χώρες για την ανεύρεση ενός οργάνου που θα τους κρατούσε στη ζωή. Επιλογές οι οποίες είχαν τους δικούς τους κινδύνους λόγω των πολλών λοιμώξεων. Σήμερα στη χώρα μας υπάρχουν πολλά μεταμοσχευτικά κέντρα, τα μοσχεύματα λείπουν. Ενδεικτικό είναι ότι μικρή αύξηση στον αριθμό των δοτών οργάνων σώματος καταγράφεται στην Ελλάδα, την τελευταία διετία. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με στοιχεία του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) το 2015 είχαμε συνολικά 39 δότες, το 2016 51 δότες και για το 2017 μέχρι και σήμερα έχουν καταγραφεί 55 δότες οργάνων. «Όταν τύχει κάτι κακό, να ρωτάνε. Κι αν θέλουν να κάνουν καλό, να γνωρίζουν ότι ο εγκεφαλικά νεκρός δεν έχει αναστηθεί ποτέ πουθενά στον κόσμο, έτσι, ας δίνουν τα όργανά του και ας σώζουν άλλους ανθρώπους.» προτρέπει ο κύριος Μαυροματίδης.
Φώτο: Κ. Μαυροματίδης ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου

http://www.ert.gr/