Προστέθηκε μία ακόμη πάθηση και τροποποιήθηκαν τρεις για την εισαγωγή των υποψηφίων χωρίς εξετάσεις στα Πανεπιστήμια

 Η ιστορία της Μάρθας

Πριν από 35 χρόνια στην ηλικία των 15 ξεκίνησε για μένα το δύσκολο ταξίδι στον κόσμο των ανθρώπων με προβλήματα υγείας. Τα αποτελέσματα σε κάποιες τυπικές εξετάσεις πριν από αφαίρεση αμυγδαλών έδειξαν "νεανικό διαβήτη" ( τώρα λέγεται τύπου 1). Οκ λοιπόν, τι είναι αυτό αναρωτήθηκε η οικογένεια που μέχρι τότε ήξερε μόνο το "ζάχαρο" που είχε μάλλον κοστίσει τη ζωή της γιαγιάς μου. Τα πάνω κάτω ήταν ο

διαβήτης απαντάω πια εγώ.

Το πρόγραμμα περιελάμβανε ενέσεις, εξετάσεις, απαγόρευση γλυκών εντελώς και συγκεκριμένη διατροφή! Ναι μόνο που εγώ ήμουν 15 και δεν ήθελα να πίνω το φραπέ μου σκέτο αλλά γλυκό (!!) Επαναστάτησα σε λιγότερο από ένα εξάμηνο κι άρχισα την αυτοκαταστροφή μη ακολουθώντας κανένα κανόνα. Στα 20 παντρεύτηκα, στα 23 έκανα μια κόρη και στα 28 πήρα ένα ωραιότατο διαζύγιο. Όλα αυτά τα χρόνια χωρίς καμία προσοχή, ακόμα και στη διάρκεια της εγκυμοσύνης παρακαλώ. Αμετανόητη επαναστάτρια χωρίς αιτία θα λεγόταν η ταινία που θα πρωταγωνιστούσα. Μόνο που κάθε λάθος κοστίζει κι εμένα το λάθος της απροσεξίας 13 χρόνων άρχισε να μου χτυπάει την πόρτα για είσπραξη.

Διαπίστωσα κάποια στιγμή ότι ήμουν πολύ κουρασμένη μόνιμα, είχα αρχίσει να κάνω κατακράτηση υγρών και σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά. Η διάγνωση ήταν "αρχόμενη νεφρική ανεπάρκεια" κι εγώ την υποδέχτηκα με πολλά δάκρυα που όμως δεν άλλαξαν την παράλογη λογική μου απαραίτητα. Άρχισα να βλέπω μεν νεφρολόγο τακτικά, αλλά εξακολουθούσα να έχω αρρύθμιστο διαβήτη δε. Με ενδιέφερε περισσότερο η δουλειά μου και η προσωπική μου ζωή, που την είχα κάνει μαντάρα παρά η υγεία μου. Το λες και κατάθλιψη το συνεχές μαύρο που έβλεπα στα πάντα. Το 2001 μια πνευμονία με στέλνει κατευθείαν αιμοκάθαρση και στο μηχάνημα πέρασα 4 ολόκληρα χρόνια. Μπήκα στη λίστα και παράλληλα έκανε κάποια στιγμή εξετάσεις ο πατέρας μου και τελικά πήρα το απόλυτα συμβατό νεφρό του το 2005. Τα πρώτα δύο χρόνια μετά τη μεταμόσχευση ψιλοχοντροπρόσεχα. Έτρωγα ευλαβικά σωστά και δεν έκανα ούτε ένα βήμα πέρα από όσα έπρεπε να κάνω. Μετά ξεθάρρεψα πάλι και άρχισα ξανά το παλιό βιολί. Πάλι γλυκοζυλιωμένη 11, 12.... Σιχάθηκα τον εαυτό μου κάποια στιγμή και τελικά το 2015 και μέρες πριν παντρευτώ για δεύτερη φορά έβαλα αντλία ινσουλίνης. Δεν ξέρω γιατί άλλαξα αλλά έκτοτε έχω γίνει υπόδειγμα διαβητικού που αφήνω τους γιατρούς κάθε φορά με το στόμα ανοιχτό με τα νούμερα που τους πηγαίνω. Βέβαια το νεφρό το έχω καταντήσει με 2,3 κρεατινίνη αλλά το έχω και 15 χρόνια. Δεν θέλω να το χάσω, αισθάνομαι βασικά ντροπή που πήρα ένα μόσχευμα εξαιρετικό και το ψιλοχάλασα αλλά κάνω ότι είναι δυνατόν να το διατηρήσω όσο μπορώ περισσότερο και όσο καλύτερα μπορώ. Ο χρόνος θα δείξει. Όπου μου δίνεται η ευκαιρία στα γκρουπ με τους διαβητικούς τύπου 1 λέω πάντα ότι είμαι "παράδειγμα προς αποφυγήν" και ελπίζω να επηρρεάσω με τα λόγια μου έστω και ένα νέο άνθρωπο να κάνει το σωστό. Ελπίζω ότι στο κοντινό μέλλον θα έχουμε όλοι διαθέσιμο κάποιο τρόπο για να μην χρειαζόμαστε καν αιμοκάθαρση...ίσως κάτι σαν την αντλία που αντικαθιστά το πάγκρεας μου.... Να προσέχετε όλοι και πάνω απ'όλα να αγαπάτε τον εαυτό σας γιατί είναι ο μόνος με τον οποίο θα ζήσετε για πάντα! ~Μάρθα Σκουρτέλη

ΠΗΓΗ: https://www.dwrea-zois.gr/2020/11/blog-post_64.html#more