Προστέθηκε μία ακόμη πάθηση και τροποποιήθηκαν τρεις για την εισαγωγή των υποψηφίων χωρίς εξετάσεις στα Πανεπιστήμια

  

Γεία σας.

Απρίλιος 2000... Δυστυχώς για εκείνην,το καταλάβαμε πολύ αργά.. Όταν πήγε στο νοσοκομείο, ξεκίνησε κατευθείαν αιμοκαθαρση, ο οργανισμός της είχε φτάσει στα όρια. Ξεκίνησε μέσω υποκλείδιου καθετήρα. Ύστερα από διάφορα χειρουργεία, μεταξύ αυτών και αποτυχημένης φίστουλας,τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς γύρισε στην περιτονα'ι'κή κάθαρση. Όμως εκείνη δεν

φάνηκε δυνατή. Δεν ήθελε να το παλέψει, είχε πέσει σε κατάθλιψη και παραιτούνταν από την ζωή μέρα με την μέρα.. δεν πρόσεχε..δεν ήθελε.

Συγκεκριμένα έλεγε ''εγώ δεν θέλω να ζήσω έτσι.'' Και αυτό έγινε. Τον Απρίλιο της επόμενης χρονιάς, έφυγε στα 54 της χρόνια. Λαθος της βέβαια, αλλά είχε αρρωστήσει ταυτόχρονα και η ψυχή της. Δεν το ήθελε.. Μεγάλη πληγή για τα παιδιά της, που ακόμα μας πονά..

Και φτάνουμε στο σήμερα: Νοέμβριος 2020.

Έχοντας πίεση από το 2014 (αγωγή με χάπια) έκανα εξετάσεις, διότι είχε απορρύθμιστει. Βγαίνουν τα αποτελέσματα μου: Κρεατινινη, ουρια, εκτός ορίων! Λεύκωμα στα ούρα, ουρικό οξύ...νεφρική ανεπάρκεια και εγώ λοιπόν στα 42 μου,τότε.. Και από εκεί ξεκίνησαν όλα.

Ξανά ζούσα το ίδιο έργο, αλλά δεν ήμουν θεατής αυτή την φορά, αλλά πρωταγωνιστής! Σοκ και στεναχώρια, αδυναμία συνειδητοποιησης, άκουγα γνώριμες ορολογίες, μα ήταν σαν να ήμουν σε ονειρο, λες και συνέβαινε σε κάποιον άλλον! Πέρασα πολλά στάδια μέχρι να το δεχτώ, θλίψη, θυμό, απογοήτευση, κλάματα, 12ωρα στο κρεβάτι...μα στο τέλος πείσμα!

Η πρώτη φιστουλα απέτυχε! 15 μέρες μετά, γίνεται στο άλλο χέρι. Επιτυχία! Και 8 μήνες μετά τις επεμβάσεις, τον Μάιο του 2022, ξεκίνησα και εγώ.

Ανασκουμπώθηκα και είπα στον εαυτό μου: αυτό είναι! τώρα όσο και να "χτυπιέμαι'', δεν αλλάζει τίποτα! προχωράω έτσι!

Και μέχρι στιγμής όλα πάνε καλά. Οι συνεδρίες πάντα άψογες, το χέρι δουλεύει μια χαρά, έχω χάσει αρκετά κιλά, ακούω τον γιατρό μου και όλοι στην μονάδα είναι έκπληκτοι για το πόσο καλά τα πάω και για το πόσο πολύ τους ακούω.

Φυσικά όλες οι μέρες δεν είναι ίδιες. Υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω, αλλά προσπαθώ να ΜΗ με ρίχνει! Συχνά το καταφέρνω!

Προσπαθώ να είμαι όσο δραστήριος γίνεται, μαγειρεύω,πηγαίνω για ψώνια, απλώνω ρούχα, καθαρίζω κτλ κτλ(φυσικά προσέχω το χέρι ευλαβικά), μέχρι το σκούτερ μου οδηγώ! Κάνω χιούμορ με τις νοσηλευτριες!

Είναι ένας τρόπος ζωής και αυτός, δύσκολος δεν λέω, αλλά γίνεται παιδιά! Αρκεί να έχουμε το ψυχικό σθένος και να προσέχουμε τον οργανισμό μας! Σε εμένα είναι κληρονομικό το νόσημα, σπειραματονεφριτιδα, από ένα συνδρομο που το μεταδίδει η μητέρα στον γιο..

Ας είναι. Πήρα μόνο αυτό από την μητέρα μου. Είχαμε κοινή αφετηρία, με την μητερα μου αλλά διαλέγω άλλο τέλος! Αυτά.. συγνώμη εάν σας κούρασα. Να είστε όλοι δυνατοί, να έχετε πείσμα και υπομονή! Να σας έχει ο θεός καλά! Να προσέχετε τον εαυτό σας! Παναγιώτης