Όνομάζομαι Μαρία Τσουκαλά
Η δικιά μου ιστορία ξεκινάει από όταν ήμουν 6 μηνών μωρό, συγκεκριμένα από το έτος του '88 – '89.
Όπως καταλαβαίνετε, δεν γνωρίζω και πολλά από εκείνη την εποχή, από αυτά όμως που μου έχουν διηγηθεί, ξέρω οτι εκείνα τα χρόνια η Ελλάδα μας δεν είχε ακόμα εξελιχθεί στο θέμα των μεταμοσχεύσεων και ειδικά στα παιδιά.
Έτσι ένας οικογενειακός φίλος των γονιών μου, διάβασε σε μια εφημερίδα για μια ομάδα στην Αγγλία η οποία έκανε πολλές επιτυχίες, έτσι οι γονείς μου και συγκεκριμένα η μαμά μου έγραψε ένα γράμμα και μαζί με το μέχρι τότε ιστορικό μου, το έστειλαν σε αυτή την ομάδα ( πρέπει εκείνη την εποχή να ήμουν γύρω στα 5 ).
Η απάντηση όμως αργούσε και οι γιατροί μας εδώ στο "Παίδων", ήθελαν να μου κάνουν εισαγωγή για αφαίρεση χολής και έτσι κι έγινε.
Με βάζουν μέσα και την επόμενη μέρα το πρωί θα γινόταν
η επέμβαση.Το θέλημα όμως του θεού ? της τύχης? δεν ξέρω τι, ήταν να μην γίνει η επέμβαση και το λέω αυτό γιατί το ίδιο βράδυ της εισαγωγής, εγώ ανέβασα πυρετό, ο οποίος δεν κατέβαινε και έτσι τελικά το επόμενο πρωί αντί εγώ να βρίσκομαι στο χειρουργείο, βρίσκομαι με εξιτήριο στο σπίτι μου γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν την επέμβαση με πυρετό, πράγμα απόλυτα λογικό.
Έτσι λοιπόν παιρνόντας οι μέρες μέχρι να συνέλθω, ήρθε και η απάντηση από την ομάδα της Αγγλίας, η οποία έλεγε πάρτε το παιδί και φέρτε το εδώ!
Έφυγα λοιπόν για την Αγγλία, όπου εκεί ξεκίνησε μια συνεχόμενη ( πήγαινε- έλα Ελλάδα - Αγγλία ) παρακολούθηση, ώσπου φτάσαμε στο Πάσχα του '97 ,που πλέον μας κάλεσαν να φύγουμε να πάμε εκεί μόνιμα, γιατί έπρεπε πλέον να μπούμε σε λίστα αναμονής ( θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου ,που την ώρα που μου έφτιαχνε το ποδήλατο με έπιασε και μου μίλησε γι' αυτό το ταξίδι ).
Φύγαμε με τη μητέρα μου μετά το Πάσχα, αφήνοντας πίσω ένα μωρό ( που δεν είχε καν χρονίσει ακόμα ), το πατέρα μου και όλη της την υπόλοιπη ζωή. Και εγώ την αδελφή μου, τον πατέρα μου και το σχολείο μου,τους φίλους μου.
Ο καιρός περνούσε ,εγώ γνώρισα κι άλλα παιδιά εκεί από άλλες χώρες, αλλά και από την Ελλάδα, πηγαίναμε και στο "σχολείο" του νοσοκομείου, μας διοργάνωναν και παιδικές εκδηλώσεις, ήμουν όμως σε πολύ καλή κατάσταση σε σχέση με άλλους ασθενείς έτσι οτι μόσχευμα βρισκόταν συμβατό με εμένα, προτιμούσαν να το δώσουν σε άλλους ασθενείς - παιδιά που ήταν σε πιο άσχημη κατάσταση ή που είχαν έρθει για 2η μεταμόσχευση ( κατά μένα καλά έκαναν ).
Εδώ πρέπει να αναφέρω πως έχω δύσκολη ομάδα αίματος.
Και έτσι φτάνουμε στο Πάσχα του '98 οπού έρχεται στην Αγγλία ο πατέρας μου, με την μικρή αδελφή μου για να κάνουμε Πάσχα όλοι μαζί "σαν οικογένεια", μια λοιπόν από εκείνες τις ημέρες που ήμασταν όλοι μαζί, εγώ έσπασα το πόδι μου στο σημείο ακριβώς πάνω από το γόνατο, για εντελώς αστείο - χαζό λόγο ,έτσι απόρησαν και οι γιατροί εκεί και με έβαλαν σε περαιτέρω εξετάσεις για να δουν σε τη κατάσταση βρίσκομαι.
Τελικά αντιληφθήκαν οτι τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται κρίσιμα και έτσι αποφάσισαν οτι το επόμενο μόσχευμα που θα βρεθεί συμβατό με έμενα, θα το πάρω εγώ και έτσι και έγινε, 3 Μαίου του '98 έγινε η μεταμόσχευση ήπατος, από άγνωστο δότη που ποτέ δεν έμαθα τα στοιχεία του, το μόνο που ξέρω είναι οτι ήταν ένα παλικάρι ηλικίας 25 ετών το οποίο χτύπησε με μηχανάκι.
Έκατσα χοντρικά σε καταστολή γύρω στον μήνα και με πόδι στον νάρθηκα ( θυμάμαι χαρακτηριστικά τον χειρούργο μου, που όταν με ξυπνήσαν γύρισε και μου είπε οτι ήταν η πρώτη φορά που έκαναν σε ασθενή μεταμόσχευση και το πόδι του είναι σε γύψο ) , μετά καλωδιωμένη να κάνω θεραπείες σε ειδικούς διάδρομους, για να μπορέσει το πόδι να δουλέψει γιατί είχε πλέον περάσει και το χρονικό περιθώριο που έπρεπε να βγει ο γύψος.
Γύρισα στην Ελλάδα γνωρίζοντας πλέον καλύτερα τα αγγλικά από τα ελληνικά, τον Ιούλιο του '98
Πέρασε το 6μηνο, στο χρόνο επανέλεγχος, φτάνουμε στην 5ετία , μετά ξαναπήγα για επανέλεγχο εκεί πλέον ως έφηβη.
Τους ρώτησα αν θα μπορέσω εγώ ποτέ να κάνω το δικό μου παιδί και η απάντηση τους ήταν πως ακόμα δεν ξέρουμε, δεν υπάρχουν μελέτες η άλλες παρόμοιες καταστάσεις για να μπορούμε να σου απαντήσουμε και επίσης το φάρμακο που παίρνεις εσύ, είναι κάτι νέο το οποίο δεν έχουμε ακόμα τις απαραίτητες μελέτες.
Κάποια στιγμή λοιπόν εγώ το 2011 αρραβωνιάστηκα και τότε τους ξαναρώτησα αν έχει αλλάξει κάτι πάνω στο θέμα αυτό του παιδιού, η απάντηση πλέον ήταν πως είναι καθαρά στην δική κρίση ,αλλά αν το πάρω απόφαση να ξέρω πως κάθε μήνα πρέπει να κάνω αιματολογικές για παρακολούθηση, οτι θα γεννήσω με καισαρική απαραίτητα και οτι δεν θα θηλάσω γιατί απαγορεύεται.
Στο σήμερα? έχω 2 παιδάκια το ένα γεννημένο το 2012 & το άλλο γεννημένο το 2014.
Χώρισα από τον πάτερα τους , ξαναπαντρεύτηκα και εργάζομαι, ζώ και χαίρομαι τη κάθε μέρα!!!
Δημοσίευση σχολίου
To nefropatheis.gr θεωρεί δικαίωμα του κάθε αναγνώστη να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Ωστόσο, τονίζουμε ρητά ότι δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν τον εκάστοτε χρήστη και μόνο αυτόν.
Παρακαλούμε πολύ να είστε ευπρεπείς στις εκφράσεις σας.
Τα σχόλια με ύβρεις θα διαγράφονται.