Διονύσιος Ζεργιώτης: Η δική μου προσωπική ιστορία

  

Ο πολυαγαπημένος μας παππούς που έχει τη θέση πατέρα, διαγνώστηκε με νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου πριν 11 έτη. Στην πορεία πήραμε και το "παράσημο" της ανεπάρκειας αορτικής βαλβίδας της καρδιάς και κατόπιν και της χρόνιας κολπικής μαρμαρυγής. Ένας άνθρωπος που ήταν πάντα δίπλα μας σε όλες τις χαρές και τις λύπες της ζωής μας. Πάντα παρόν. Δυνατός και με απίστευτη θέληση για ζωή. Προσπαθήσαμε στην αρχή με μόσχευμα, πράγμα που απέτυχε γρήγορα. Συνεχίσαμε τις προσπάθειες με φίστουλα η οποία άντεξε αρκετά χρόνια. Κατά διαστήματα υπήρξαν περίπλοκες, που κάθε φορά μας έκοβαν την ελπίδα και μας γέμιζαν θλίψη. Όντας οικογένεια, δεν μπορούμε ποτέ να δούμε τα δεδομένα αντικειμενικά. Οι νεφρολόγοι του (αρχικά η κυρία Μαρίνα και μετέπειτα ο κύριος Κωνσταντίνος Ρούφας) πάντα με το χαμόγελο και τη θέληση να μας εξυπηρετήσουν, να σηκώσουν το τηλέφωνο ανά πάσα ώρα και στιγμή, να μας εξηγήσουν και να κάνουν το καλύτερο δυνατόν για τον ασθενή τους και άνθρωπό μας. Έφτασε λοιπόν το 2022. Δυστυχώς νόσησε και νοσηλεύτηκε με covid19 για 20 ημέρες, έπειτα ήρθε σπίτι. Λίγο αλλοπρόσαλλος, κουρασμένος κινητικά, αλλά ήρθε πάλι κοντά μας. 10 ημέρες μετά τον πήγαμε εκτάκτως στο νοσοκομείο με πνευμονικό οίδημα. Νοσηλεία και ξανά σπίτι μας! Πόσο ευγνώμων. Τόση δίψα για ζωή και τόσο γερό σκαρί. Ο τελευταίος νεφρολόγος μας, ο κύριος Ρούφας Κωνσταντίνος, να βοηθάει ανά πάσα στιγμή όλους τους νεφροπαθείς, μόνος του καθημερινά, χωρίς ρεπό και άδειες μέσα σε ένα σάπιο σύστημα. Έχασε τον πατέρα του σε άλλη πόλη, ανήμπορος να τον βοηθήσει αφού δεν του επιτρεπόταν να φύγει αδειούχος (!). Και δεν τα παράτησε. Πραγματικός άνθρωπος. Επίσης, όλες οι νοσηλεύτριες της μονάδας μας εξαιρετικές, μία και μία! Ο παππούς μας κατέληξε λοιπόν το 2022 να προχωρήσει σε καθετήρα. Είχαν ακυρωθεί όλες οι υπόλοιπες επιλογές. Έπαθε λοίμωξη στον καθετήρα και ήρθαμε εκτάκτως στο νησί της Ρόδου για αφαίρεση και καλλιέργεια αίματος (κάτι που δυστυχώς στο νησί μας, την Κάλυμνο, δεν γίνεται). Πρίν λίγες μέρες λοιπόν, ενώ είχε κάνει αιμοκάθαρση την προηγούμενη ημέρα, είχε έντονη δυσφορία, δύσπνοια και δεν μπορούσε να μιλήσει. Και κάπου εκεί, έχοντας χάσει τη φωνή μου από τον πανικό, σαν πραγματικοί άγγελοι εκείνη τη στιγμή η εκάστοτε βάρδια, μια νοσηλεύτρια ονόματι Κατερίνα, και μια υπέροχη νεφρολόγος, η κυρία Φωτεινή Λαμπριανού επενέβησαν και τον έβαλαν και πάλι για αιμοκάθαρση άμεσα. Δύο ΑΝΘΡΩΠΟΙ που δούλευαν Κυριακή και δεν ήταν αδιάφοροι! Δεν σκέφτηκαν "Έλα βρε συ, 84 είναι ο παππούς, τι να ασχοληθώ τώρα". Ξημερώνει η επόμενη ημέρα και ακόμα εκεί. Η κυρία Λαμπριανού μαζί με τον κύριο Ζερβό, συνέχεια μαζί μας. Μία ανακούφιση υπάρχει πλέον μέσα μου πως υπάρχει ακόμα ελπίδα μέσα σε αυτόν τον άσχημο κόσμο που ζούμε. Πάντα κάπου θα υπάρχει αυτός ο γιατρός/νοσηλευτής που δεν θα είναι απλά γιατρός, θα είναι άνθρωπος! Ήθελα να μιλήσω ονομαστικά γιατί πιστεύω ότι το αξίζουν, έστω σε μια σελίδα, σε ένα σχόλιο, κάπου να ακουστεί το όνομά τους σαν ευχαριστώ σε αυτό το τόσο σημαντικό έργο που πράττουν!

πηγή: https://www.dwrea-zois.gr